Jetlag

Jetlag is tegenwoordig bijna een Nederlands woord, iedereen kent het. Zo ook ik; ontbijten met fastfood wanneer je net bent geland in Canada, eieren met spek bakken in het midden van de nacht wanneer je thuiskomt, been there, done that, got the T-shirt.

Toch ben ik weer een ervaring rijker. Dit jaar heb ik kerstmis gevierd in een Nederlandse provincie waar de zon schijnt, de cactussen kerstmutsen dragen en de nepspuitsneeuw van de ramen smelt. Bizar Bonaire.

Mijn goede voornemens begonnen al ruim voor kerst dus de hardloopschoenen kregen een plaatsje naast de duikset in de koffer. De jetlag wekte me nog voordat de leguanen de warmte van de zon op zouden zoeken, dus ik trok mijn hardloopschoenen aan om de buurt te verkennen.

Helaas leek het alsof de 10 uur durende vlucht mij een jaar terug in de tijd had geworpen wat betreft mijn conditie. Kon ik in Nederland een uur achter elkaar lopen met een gemiddelde hartslag van 170, nu liep mijn hartslag in de eerste minuten al op tot 187! Aangezien ik weet dat ik boven de 190 slagen per minuut een zuurstofmasker op mag zoeken, kon ik niet anders dan de eerste pauze in te lassen voordat het appartement goed en wel uit zicht was verdwenen.

In 2 weken heb ik een aantal pogingen gedaan; maar helaas zonder bevredigend resultaat. De goede voornemens werden even in de verfrissende koelkast geparkeerd en in Nederland wilde ik er weer tegenaan. 1 Januari, de sportschoenen zijn ondergebonden en voordat ik met goede moed naar buiten wil stappen lees ik het volgende bericht; ‘Hardlopers moeten oppassen voor vuurwerksmog’.
http://www.nu.nl/gezondheid/2704284/hardlopers-moeten-oppassen-vuurwerksmog.html

Het zit me ook niet mee..